चार्ली कोल्सन-युद्ध ढोलक बजाउने केटो भाग-३

मेरी श्रीमतीले मुक्ति पाएको नौ महिनापछि उसको मृत्यु भयो। मृत्यु हुनुभन्दा अगाडि आफ्नो छोरालाई देख्न पाउनु तिनको हृदयको इच्छा थियो, जो हाम्रो घरबाट केवल सात मिनटको पैदल दुरीमा बस्दथ्यो। मैले बारम्बार उसलाई आउन र मृत्युको मुखमा भएकी उसको आमालाई हेर्न विन्ति गरिरहेँ। त्यस शहरको एकजना सेवकले पनि उसको श्रीमतीको साथमा गएर व्यक्तिगत रूपमा मेरो छोरालाई भेट्नुभयो र मृत्युको मुखमा भएकी उसको आमाको इच्छा पुरा गरिदिनलाई मनाउने कोशिश गर्नुभयो तर उसको एउटै जवाफ यस्तो थियो, “तिनी श्रापित होऊन्, तिनी मरून्, तिनी मेरी आमा होइनन्।”

बिहिबार बिहान (तिनको मृत्युको दिन), मेरी श्रीमतीले तिनी उपस्थित हुने गरेको मण्डलीको सकभर धेरै सदस्यहरू, तिनको मृत्युको घडीमा तिनीसँग हुन आउनेछन् कि भनी बोलाउन लगाइन्। साँढे दश बजे तिनले एकजना सेवकको श्रीमती रायली (Mrs. Ryle)लाई, जो तिनीसँग एकदम नजिकको मित्र थिइन्, तिनको देब्रे हात समाउन र बाँकी सबै दिदी-बहिनीहरूले उहाँसँगै हातेमालो गर्न अनुरोध गरिन्। म खाटको अर्को तर्फ उभिएको थिएँ र मैले तिनको दाहिने हात समाएँ। अनि अरू दाजु-भाइहरूले मसँगै हातेमालो गरे, र मेरी श्रीमतीको अनुरोधमा हामी गोलो भएर बस्यौं, हामीहरू करिब अड्तीस जना थियौं, र हामीले त्यसपछि एउटा भजन गायौं,

“येशू प्राणको शरणस्थान, म तपाईंकहाँ भागी आऊँ,

चल्दा बाढी मेघ तुफान, आँधीदेखि आड म पाऊँ।

जीवन कष्ट रहुन्जेल, रक्षा गर्नोस् मेरो प्राण,

जब आउँछ मृत्युकाल, पसूँ स्वर्गीय आश्रयस्थान”

एकदम मन्द आवाजले, हामीले गाउन सुरु गर्यौं,

येशू खाली तपाईंलाई, म अपनाउन चाहन्छु,

मनको आपद दु:ख हटाई, लौ डोर्याउनुहोस् प्रभु।

म ता सब अशुद्ध छु, भरेको पाप कपटले,

तपाईं पवित्र प्रभु, भरेको अनुग्रहले।

मेरी श्रीमतीले शक्तिहीन, तर स्पष्ट आवाजमा भनिन्: “हो, मैले चाहेको यति मात्र हो; मसँग भएको यति मात्र हो। आउनुहोस्, प्रभु येशू, मलाई घर लैजानुहोस्”, र तिनी सुतिन्।

ऊ, जसलाई बालककालदेखि नै येशूको नामलाई घृणा गर्न सिकाइएको थियो, अनुग्रहद्वारा “त्यो नाम, जो हरेक नामभन्दा उच्च छ”, त्यस नामलाई मूल्यवान ठान्न सिकिन् जुन नामले उसको अमूल्य आत्मालाई बचाउनुभयो, र परिक्षाका अन्तिम महिनाहरूमा उसलाई स्थिर राख्नुभयो, र हाम्रो उपस्थितिमा यस पाप र दु:खले भरिपूर्ण संसारबाट अब्राहाम, इसहाक र याकूब, साथै चाहे यहूदी वा अन्यजाति, सबै मुक्ति पाएकाहरूको निम्ति तयार बनाइएको बासस्थानमा बिजयी प्रस्थान गराउनुभयो।

तिनको घर जाने कार्यलाई मैले निम्न कवितामा सक्दो वर्णन गर्ने कोशिश गरेको छु:

I AM COMING

O glorious hour! I’m going home,

The gate’s ajar for me,

The angels’ wings are rustling near,

Their forms I almost see.

The shadows of that sinless throng

Are falling over me;

Saviour! loving Saviour!

I come, I come to Thee.

Chorus:

I am coming, I am coming,

Coming now to Thee;

I am coming, blessed Saviour,

Coming now to Thee.

What though this temple slow decays,

And pain is hard to bear,

I have a home not made with hands,

Eternal over there.

Thy blood alone has purchased it,

Those mansions bright and free,

Jesus! loving Jesus!

O glorious hour! the gates of pearl

Are open wide, I’m free!

The angel songs are ringing clear,

Praise God, praise God with me.

My work is done, I’m going home,

Sinless soon I’ll be;

Saviour! loving Saviour!

I come, I come to Thee.

मेरो छोरा दफनकार्यमा आएन, र मैले जानेसम्म न उसको आमाको चिहानमा गएको छम नता उसले मलाई “बुबा” भनी बोलाएको छ, नता मेरो मुक्तिपछाडिको कुनै पनि पत्रको जवाफ दिएको छ, यद्यपि उसलाई भेट्ने कोशिश गर्न र मिलाप गर्न म एट्लान्टिक (Atlantic), अमेरिकाबाट जर्मनीतर्फ तीन पटक यात्रा गरेँ, तर हरेक पटक म विफल भएँ, किनभने ऊ आफैं मसँग भेट्न चाहँदैनथियो। यद्यपि यस कुराले उसको निम्ति अझै गम्भिर भएर प्रार्थना गर्न उत्साह दिएको छ ताकि उसले पनि यहूदी पक्षपातको दासत्वबाट मुक्ति पाउन सकोस्, र “हेर, परमेश्वरका थुमालाई, जसले संसारको पाप उठाई लैजानुहुन्छ” (यूहन्ना १;२९) भन्दै येशूलाई हेर्न सकोस्। सन् १८८७को जुलाईमा जर्मनीको चौथो भ्रमणले मेरो विश्वासलाई बलियो र निश्चित बनाएको छ, किनभने मेरो छोराले मलाई भेट्न केवल सहमत मात्र भएन, तर बिगतलाई सम्झेर उसले तीतो आँशु पनि झार्यो, र अमेरिकामा उसको प्रिय बहिनीलाई भेट्ने इच्छा पनि व्यक्त गर्यो।

मैले मुक्ति पाएपछि तुरुन्तै नै मैले मेरी आमालाई, जो जर्मनीमा बस्ने गर्दथिन्, कसरी मैले साँचो मसीहलाई भेट्टाएको छु भनी बताउँदै चिट्ठी लेखेँ। मैले यो असल खबर उहाँबाट रोकिराख्न सकिनँ, र उहाँले मेरो कुरा (म जो चौधजना सन्तानहरूमा जेठो थिएँ) विश्वास गर्नुहुनेछ भनी मेरो हृदयमा सोचेको थिएँ। निश्चय नै, म भन्न सक्छु कि मैले मुक्ति पाएपछिको मेरो पहिलो इच्छा भनेको मेरा सबै यहूदी तथा अन्यजाति साथीहरूले मसँगै मैले भेट्टाएको नयाँ आनन्दमा सहभागी हुनेछन् भन्ने थियो। भजनसङ्ग्रहका लेखकले झैं मैले अनुभव गरेँ: “हे सबै परमेश्वरको डर मान्नेहरूहो, आओ र सुन; र उहाँले मेरो प्राणको लागि के-के गर्नुभएको छ, सो म बताउनेछु” (भजनसङ्ग्रह ६६:१६)। यो आशा, जहाँसम्म मेरो आमाको कुरा गर्ने हो, एउटा असध्यै तीतो निराशा बन्न पुग्यो जब उहाँले मलाई एउटा पत्र लेख्नुभयो (यदि श्रापलाई पत्र भन्न सकिन्छ भने)। हुन त निकै समयसम्म पत्र नआएर छाएको मौनताले मभित्र एउटा शंका उत्पन्न गराएको थियो, कि यदि उहाँले कुनै पत्र लेखिहाल्नुभयो भने पनि उक्त पत्र त्यो श्राप पठाउनको निम्ति हुनेछ जुन श्राप हरेक यहूदीले ख्रीष्टियनवादलाई अपनाउँदा आफ्नो नजिकका आफन्तहरूबाट आश गर्न सक्छ। यो शंका साँढे पाँच महिनापछि पूर्णतया निश्चयतामा परिवर्तन भयो, जुन महिनाहरूमा म उहाँद्वारा निलम्बनमा परेको थिएँ, किनभने मैले मुक्ति पाउनुभन्दा अगाडि उहाँले मलाई महिनाको एकपटक लेख्ने गर्नुहुन्थ्यो।

एउटा बिहान जब हुलाकले मकहाँ मेरो पत्रहरू ल्यायो, जसमध्ये एउटामा जर्मनी हुलाकछाप भएको मैले देखेँ जसमा मेरी आमाको उही पुरानो, चिरपरिचित अक्षर थियो। मैले त्यो देख्ने बित्तिकै मैले मेरी श्रीमतीलाई भनेँ: “श्रीमती, अन्त्यमा यो आइपुगेको छ।” मैले सबैभन्दा पहिले त्यहि पत्र खोलेँ भनी भनिराख्नुपर्दैन। त्यस पत्रमा अरू बेलाको पत्रहरूमा सामान्यतया हुने गरेको कुनै शिर्षक थिएन, कुनै मिति थिएन, कुनै “मेरो प्रिय छोरा” लेखिएको थिएन। तर त्यस पत्रमा यस्तो लेखिएको थियो:

“म्याक्स—तिमी अबदेखि उसो मेरो छोरा होइनौ; हामीले तिमीलाई पुतला बनाएर गाड्यौँ; तिमी मृत भएझैं गरी हामीले शोक मनायौं। र अब अब्राहाम, इसहाक र याकूबमा परमेश्वरले तिमीलाई अन्धो, बहिरो र गुंगा बनाउनलाई हिर्काएका होऊन्, र आत्मालाई सदा-सर्वदाको निम्ति दण्डित तुल्याएका होऊन्। तिमीले त्यस “धूर्त” येशूको निम्ति आफ्नो बाबुको धर्म र सभाघरलाई त्यागेका छौ र अब तिम्रो आमाको श्राप लिऊ। –-क्लारा” 

यद्यपि यस बेलासम्म येशू ख्रीष्टको सुसमाचारलाई अङ्गाल्दा तिर्नु पर्ने मूल्यलाई मैले पूरै बुझिसकेको थिएँ, र सभाघरलाई आफ्नो पिठ्यूँ फर्काउँदा मेरा आफन्तहरूबाट मैले के आश गर्न सक्छु भन्ने मैले जानेको थिएँ, म स्वीकार गर्दछु कि मेरी आमाबाट यस्तो चिट्ठी आउनेछ भनी म कठीनसाथ तयार थिएँ। तथापि, अब मेरो श्रीमती र म हामीले भेट्टाएको नयाँ जीवनमा एक-अर्काप्रति पूरै सहानुभूति प्रकट गर्न सक्थ्यौँ, किनभने मैले अघिनै बताए अनुसार, तिनको बुबा-आमाले पनि तिनले ख्रीष्टमाथि विश्वास गरेको हुनाले तिनको सम्मूखमै तिनलाई सरापेका थिए। तरैपनि, त्यहाँ पूरै दू:ख थिएन, किनभने यो भन्दा अगाडि कहिल्यै पनि भजनका लेखकले लेखेका यी शब्दहरू मेरो श्रीमती र मेरा निम्ति उत्साहपूर्ण र अर्थपूर्ण भएको थिएन, “जब मेरा बाबु र मेरी आमाले मलाई त्याग्लान्, तब परमप्रभुले मलाई सम्हाल्नुहुनेछ”।

एउटा यहूदीलाई ख्रीष्टियन हुनु एकदम सजिलो छ भनी कसैले पनि नसोचोस्। उसले परमेश्वरको राज्यको खातिर आफ्नो बाबु, आमा, र श्रीमतीलाई पनि त्याग्न तयार हुनुपर्छ। तरैपनि त्यस्तो सतावटहरूले मलाई झन्-झन् मेरो नयाँ मालिकका शब्दहरू मूल्यवान ठान्न प्रेरित बनायो, “म तिमीहरूलाई साँचो भन्दछु, नयाँ सृष्टिमा, जब मानिसका पुत्र आफ्नो महिमामा सिंहासनमा बस्नेछन्, तब तिमीहरू पनि, जो मरो पछि लागेका छौ, इस्राएलका बाह्र कुलहरूको न्याय गर्दै बाह्रओटा सिंहासनहरूमा बस्नेछौ, अनि हरेक, जसले मेरा नामका निम्ति घरहरू वा दाजुभाइहरू वा दिदीबहिनीहरू वा बाबु वा आमा वा स्वास्नी वा नानीहरू वा जग्गाजमिनहरू त्यागेको छ, त्यसले सय गुणा पाउनेछ, र अनन्त जीवनको अधिकारी हुनेछ” (मत्ती १९:२८-२९)।

मैले उहाँलाई एउटा कविता लेखेर उहाँको पत्रको जवाफ दिएँ:

ANSWER TO MY MOTHER'S CURSE

Far away from home, my mother,

Daily I will pray for thee.

Why should I be cursed, my mother?

Why such message sent to me?

Once convinced of sin, my mother,

I cried, u Jesus, set me free! "

I am happy now, my mother,

Christ, the Jew, has died for me.

Him you taught me to hate, mother,

Him you still u Impostor" call,

Died for me on Calvary, mother,

Died to save me from the Fall.

Let me lead you to Him, mother,

While I pray on bended knee:

u Jesus, now accept my mother;

0 Lord Jesus, set her free! "

Be persuaded, dearest mother,

Do not now so hardened be;

Jesus Christ, the Jew's Messiah,

Surely died for you and me.

Can you spurn such mercy, mother?

Can you turn away your face?

Come to Jesus, come, dear mother,

Fly, oh fly; to His embrace!

(हाललाई अङ्ग्रेजीमा मात्र उपलब्ध)

यद्यपि उहाँले मलाई त्यसपछि कहिल्यै पनि पत्र लेख्नुभएन, मलाई यो बताएको थियो कि मृत्युको शैय्यामा उहाँले बोल्नुभएको शब्द मेरै नाम थियो, “म्याक्स”। र कसले भन्न सक्छ होला र कि उहाँले सायद अन्तिम घडीहरूमा उहाँको सरापको दु:खद सम्झना र यहूदीवादको असन्तोष र आत्माको भोकले उहाँलाई साँचो मसीह—येशूमा परमेश्वरद्वारा प्रबन्ध गरिएको थुमालाई भेट्टाउन डोर्यायो कि (यूहन्ना ४:२६-६:३७)।

“चार्ली कोल्सन”को पछिल्लो भाग बताउन बाँकी नै छ।

मेरो मुक्तिको अठार महिनापछि एक साँझ म ब्रूकलीन शहरको एउटा प्रार्थना सभामा उपस्थित भएको थिएँ। यो त्यस्तो खालको सभा थियो जहाँ ख्रीष्टियनहरूले उनीहरूको मुक्तिदाताले गर्नुभएको प्रेममय दयाको गवाही दिनेगर्दछन्। उनीहरूमध्ये केहिले बोलिसकेपछि, एकजना वृद्ध महिला उठ्नुभयो र भन्नुभयो, “प्रिय मित्रहरू, ख्रीष्टको लागी गवाही दिने विशेषाधिकार पाउने यो मेरो अन्तिम अवसर हुन सक्छ। मेरो पारिवारिक चिकित्सकले हिजो मलाई भन्नुभयो कि मेरो दाहिने फोक्सो बिग्रिसकेको छ र मेरो देब्रे फोक्सो पनि धेरै असर परेको छ, त्यसैले, थोरै समयको निम्ति मात्र म तपाईंहरूको माझमा हुनेछु, तर मेरो जे जति बाँकि छ, त्यो सबै येशूकै हुन्। आहा! यो ठूलो आनन्द हो कि म मेरो छोरालाई येशूको साथमा स्वर्गमा भेट्नेछु। मेरो छोरा उसको देशको निम्ति मात्र सिपाही थिएन, तर ऊ त ख्रीष्टको पनि सिपाही थियो। ऊ गेट्टीसबर्गको एउटा युद्धमा घाइते भएको थियो, र एउटा यहूदी चिकित्सकको हातमा परेको थियो, जसले उसको हात र खुट्टा काट्नुभएको थियो, तर उक्त शल्यक्रियाको पाँच दिनपछि उसको मृत्यु भयो। सैनिक बटालिनका प्रचारकले मलाई चिट्ठि लेख्नुभयो र मेरो छोराको बाइबल पठाउनुभयो। त्यस पत्रमा मलाई बताइएको थियो कि चार्लीले उसको मृत्युको घडीमा यहूदी चिकित्सकलाई बोलाउन पठाएछ र उहाँले यसो भनेछ, “चिकित्सकज्यू, पाँच दिन अगाडि, जब तपाईंले मेरो हात र खुट्टा काट्दै हुनुहुन्थ्यो, मैले प्रभु येशू ख्रीष्टलाई तपाईंको आत्मा बचाइदिनु भएको होस् भनी प्रार्थना गरेको थिएँ।”

जब मैले उक्त महिलाको गवाही सुनेँ, म अझै चुपचाप बसिरहन सकिनँ। मैले मेरो कुर्सी छोडेँ, कोठाको अर्कोपट्टी हिँडे, र उहाँको हात समात्दै भनेँ, “परमेश्वरले तपाईंलाई आशिष दिनुभएको होस्, मेर प्रिय बहिनी; तपाईंको छोराको प्रार्थनाको सुनुवाइ भएर जवाफ दिइएको छ। म नै त्यो यहूदी चिकित्सक हुँ जसको निम्ति चार्लीले प्रार्थना गरेको थियो, र उसको मुक्तिदाता अब मेरो मुक्तिदाता हुनुहुन्छ।” यहूदी र अन्यजाति “ख्रीष्ट येशूमा एक” बनाइएको दृश्यले सभामा स्वर्गीय उमङ्ग छर्यो, र मृत्यु-शैय्यामा भएको त्यस युद्ध ढोलक बजाउने ठीटोलाई क्रूसको शत्रुहरूको निम्ति प्रार्थनामा उसको मालिकको आत्मा प्रकट गर्न योग्य तुल्याएको महसुस भयो।

And there among the saved at last,

For ever blest and glad,

The mother dear and doctor saved

Shall meet that drummer lad.

सन् १८८७ को अक्टोबरमा डाक्टरले यसो भन्दै लेख्नुभयो, “मेर हृदयको ठूलो आनन्द र धन्यवादसहित म मेरो प्रिय छोराको मुक्ति पाएको कुरा लेख्दछु। मे निश्चयसाथ विश्वास गर्दछु कि सन् १८८७को जुलाईमा हाम्रो भेट भएको समयभन्दा अगाडीदेखि नै प्रिय मुक्तिदातले उसको हृदयलाई विचलित पारिरहनुभएको थियो। चौध वर्षमा पहिलो पटक उसले मलाई “बुबा” भनी बोलायो। हाम्रो भेटमा ऊ बेस्सरी रोयो, र उसको बहिनीलाई भेट्नुचाहिँ उसको आत्माको इच्छा थियो। यो सुनेर मेरो हृदय रमाहटले उफ्रियो, किनभने म जान्दथेँ ऊ आफ्नी बहिनीसँग (जो अमेरीकाको निष्ठावान ख्रीष्टियन हुन्) असल हातहरूमा सुरक्षित रहनेछ।

“केहि दिनहरूको निम्ति मेरो केहि साथीहरूसँग जर्मनमा यात्रा गर्दाहुँदि (जुन समयमा उसले आफ्नो आमाको बारेमा खुलेर मसँग कुरा गरेको थियो, तिनको मृत्यु अगाडि भेट्न नपाइकोमा उसले पछुतो गरेको थियो, र तिनलाई स्वर्गमा भेट्ने इच्छा रहेको कुरा व्यक्त गरेको थियो), ऊ अमेरिका फर्कियो, जहाँ उसले अगष्ट १५को सोमबार साँझ उसको बहिनीलाई भेट्यो। त्यो भेटलाई व्यख्या गर्नुभन्दा कल्पनाचाहिँ राम्ररी गर्न सकिन्छ, किनभने १४ वर्षसम्म उनीहरूको भेट भएको थिएन। त्यसपछिको शुक्रबारमा, मेरो छोराले उसको बहिनीलाई आमाको चिहानसम्म सँगै जानको निम्ति अनुरोध गर्यो। त्यहि रात मेरी छोरीले मलाई यसो भन्दै चिट्ठी लेखिन् कि उसको भाइ आमाको चिहान अगाडि उभिँदा उसको हृदय तोडिएको थियो र तिनले यसरी लेखेकि थिइन्, ‘प्रिय बुबा, म परमेश्वरलाई धन्यवाद चढाउँछु कि मेरो भाइ पापको निम्ति कायल हुँदै छ; उसले विगतमा उसको बुबा, आमा र बहिनी प्रति कसरी आफ्नो दायित्वको वास्ता गरेन भनी पूर्ण रूपले महसुस गरेको छ। म निरन्तर उसको निम्ति प्रार्थना गरिरहेको छु, मेरो श्रीमान् र यहाँका अरू धेरै ख्रीष्टियन साथीहरूको पनि उसको मुक्तिको निम्ति प्रार्थना गरिरहेका छन्’”

“शुक्रबाट, अगष्ट १९मा, ऊ फेरि पनि उसको आमाको चिहानमा गयो (तर यो पाली एक्लै), र त्यहाँ हुँदा परमेश्वरले उहावको कृपाअनुसार, ख्रीष्टको नामको खातिर, उसको पापहरू क्षमा गर्नुभयो र उसको आत्माको उद्धार गर्नुभयो। ऊ घर फर्कियो, आफ्नो बहिनीलाई त्यो असल खबर सुनायो, र त्यहि रात मलाई पनि चिट्ठी लेख्यो। बहिनीले पनि उसको दाजुलाई जानकारी नदिई मलाई चिट्ठी लेखिछन्, र दुवै पत्रहरू एकै हुलाकमार्फत मकहाँ आइपुग्यो, र साँच्चै त्यस दिन असल खबरहरूको दिन बन्यो। धेरै वर्षसम्म मैले सहेका दु:खहरूको बदला मैले खुशी पाएँ र भजनलेखकसँगै भन्न सकेँ, “रुवाइ रातभर रहला, तर बिहानै आनन्द आउँछ।”

“र अब निश्कर्षमा, म प्रार्थना गर्दछु कि मेरो एउटै छोराले पनि मैले त्यत्रो समय इन्कार गरेको ती प्रिय मुक्तिदाताको (जो आज उसको सबै थोक हुनुहुन्छ) सुसमाचार प्रचार गरेको सुन्न पाउन्जेल परमेश्वरले मेरो जीवन मलाई बक्सिनुभएको होस् भनी प्रार्थना गर्दछु, किनभने उसको पछिल्लो पत्रमा उसले आफैंलाई सुसमाचारीय कार्यको निम्ति तयार पार्दैछु भनी लेखेको थियो।”

सेप्टेम्बर १३, १८९२मे डा. रोस्भ्यालीले यसो लेख्नुभयो: “मेरो छोराको विषयमा म तपाईंहरूलाई यो बताउन सक्छु। उसले आफ्नो सम्पूर्ण समय परमप्रभुको कामको निम्ति समर्पण गर्दैछ। मेरो स्वास्थ्य यसरी बिग्रनुभन्दा केहि वर्ष अगाडि मैले जसरी गर्दथेँ, त्यसरी नै उसले पनि सुसमाचारीय कार्य गर्ने योजना गर्दैछ, अर्थात्, ठाऊँ-ठाऊँमा गएर गरीब, संघर्षरत मण्डलीहरू र सेवा कार्यहरूलाई सहायता गर्दैछ। परमेश्वरले उसको मेहनरहरूमा प्रशस्त आशिष दिनुभएकोछ भनी भन्न पाउँदा म धन्यवादी छु। उसले मेरा पर्चाहरू पनि अमेरिकामा नि:शूल्क वितरणको लागी छाप्ने काम गर्दैछ।”

परमेश्वरतर्फ पश्चात्ताप गरेको केहि समयमै, डा. रोस्भ्यालीले संयुक्त राष्ट्र अमेरिकाको उनको कार्यलाई राजिनामा दिए र यहूदी भाइहरूको मुक्तिको निम्ति सेवाकार्य सुरु गरे। उनले पहिले निकै विरोधहरूको सामना गर्नुपर्यो, तर उनी लागिरहे, र अन्त्यमा राम्रै सङ्ख्यामा—धनी र गरिब, वृद्ध र जवान यहूदी पुरुष र महिलाहरूले यसो भन्दै बताएको देख्न पाए: “हामीले मसीहलाई (जसको अर्थ ‘ख्रीष्ट’ हो) भेट्टाएका छौं” (यूहन्ना १:४१ख)।

पछि तिनले वृहत सुसमाचारीय यात्राहरू गरे, र यूरोप, अमेरिका, क्यानडा, जर्मनी, र अरू धेरै ठाउँहरूका शहरहरू घुमे, ठूला सङ्ख्याका श्रोताहरूलाई तिनको शक्तिशाली तरिकाले नि:शूल्क र पूर्ण मुक्तिको असल खबरहरू प्रचार गरे। परमेश्वरको अधिनमा रहेको तिनको सेवकाइले थुप्रै यहूदी साथै अन्यजातीहरूलाई अन्धकारबाट ज्योतिभित्र र शैतानको सामर्थ्यबाट परमेश्वरतर्फ डोर्यायो।

केहि वर्षको आनन्दित सेवा र केहि महिनाको साह्रो संकष्ट पश्चात सन् १८९२ को अक्टोबरमा एम. एल. रोस्भ्यालीलाई (M. L. Rossvally) स्वर्गको अझै उच्च सेवकाइको निम्ति बोलाइयो।

“तिनी मरे तापनि अझै बात गर्दछन्” किनभने “चार्ली कोल्सन, युद्ध ढोलक बजाउने ठीटो”को लाखौं प्रति र उनको अन्य पर्चाहरू अमेरिका, बेलायत, इन्डिया, अस्ट्रेलिया र न्यूजिल्याण्ड, फ्रान्स, जर्मनी, स्वीट्जरल्याण्ड, रस्सिया, र अरू देशहरूमा फैलिएका छन्, र धेरैलाई उहाँलाई चिन्ने ज्ञानमा ल्याएका छन्।

निश्चय पनि यो सत्य र हृदय छुने सत्य जीवन कथाले हाम्रै दिनहरूमा पनि एकजना चर्चित मुक्ति पाएको यहूदीको शब्दहरूलाई पुन: निश्चित पार्दछ—टार्ससका शाउल—जसले भनेका छन्, “किनकि म ख्रीष्टको सुसमाचारसँग लजाउँदिनँ; किनकि विश्वास गर्ने हरेकका लागि — पहिले यहूदीका लागि र ग्रीकका लागि पनि — मुक्तिका निम्ति यो परमेश्वरको सामर्थ्य हो” (रोमी १:१६)।

याद गर्नुहोस्, यो कुनै ख्रीष्टियनवाद वा यहूदीवादको सुसमाचार होइन, नता कुनै मण्डलीको, पन्थको वा समूहको सुसमाचार हो, तर यो त ख्रीष्टको सुसमाचार हो, त्यो सुसमाचार जसले परमप्रभु येशू ख्रीष्टको अतुलनीय व्यक्तित्वको बारेमा बताउँछ, जो “पवित्र-शास्त्रहरूमुताबिक हाम्रा पापहरूका निम्ति मर्नुभयो, र गाडिनुभयो, अनि पवित्र-शास्त्रहरूमुताबिक तेस्रो दिनमा बौराइनुभयो” (१ कोरिन्थी १५:३-४)। “यसैकारण परमेश्वरले पनि उहाँलाई अति उच्च पार्नुभयो, र उहाँलाई त्यो नाम दिनुभयो, जो हरेक नामभन्दा उच्च छ; र स्वर्गमा, पृथ्वीमाथि र पृथ्वीमनि हुनेहरूको हरेक घुँडा येशूको नाममा टेकिनुपर्छ; र पिता परमेश्वरको महिमाका लागि हरेक जिब्रोले ‘येशू ख्रीष्ट नै प्रभु हुनुहुन्छ’ भनी स्वीकार गर्नुपर्छ” फिलिप्पी २:९-११)।

हामीले विचार गर्नुपर्ने ठूलो प्रश्न—के मैले, युद्ध ढोलक बजाउने त्यस ठीटो र डाक्टरले झैं, व्यक्तिगत रूपमा, मेरो हराएको र “अपराध र पापहरूमा मरेको” अवस्थालाई महसुस गरेको छु (एफेसी २:१), र प्रभु येशू ख्रीष्टलाई मेरो आफ्नै व्यक्तिगत मुक्तिदाताको रूपमा स्वीकार गरेको छु?—र “परमेश्वरले ख्रीष्टको खातिर मेरो पापहरू क्षमा गर्नुभएको छ” भनी के म जान्दछु? यदि छैन भने, किन यसमा विवरण दिइएझैं यहूदी र अन्यजातिले जस्तो यी कुराहरूलाई जाँच नगर्ने? “हेर, परमेश्वरका थुमालाई, जसले संसारको पाप उठाई लैजानुहुन्छ” (यूहन्ना १:२९), र तपाईंले यसो भन्न सक्नुहुनेछ, “तर ऊ ता हाम्रै अपराधहरूका निम्ति घायल भएको थियो; उसलाई हाम्रै अधर्महरूका निम्ति चोटैचोट परेको थियो; हाम्रै शान्तिका निम्ति ताडना उसमाथि पर्यो; र उसका कोर्राका चोटहरूद्वारा हामी निकौ भयौं।” (यशैया ५३:५)।

“किनभने परमेश्वरले संसारलाई यस्तो प्रेम गर्नुभयो, कि उहाँले आफ्नो एक मात्र जन्माइएको पुत्रलाई दिनुभयो — उहाँमाथि विश्वास गर्ने कोही पनि नष्ट नहोस्, तर उसले अनन्त जीवन पाओस्”(यूहन्ना ३:१६)।

“साँचो-साँचो म तिमीहरूलाई भन्दछु, जसले मेरो वचन सुन्छ र मलाई पठाउनुहुनेमाथि विश्वास गर्छ, ऊसँग अनन्त जीवन छ, र ऊ न्यायमा पर्नेछैन, तर मृत्युबाट जीवनमा सरिसकेको हुन्छ”(यूहन्ना ५:२४)।

“यदि तिमीले आफ्नो मुखले प्रभु येशूलाई स्वीकार गर्यौ भने, र परमेश्वरले उहाँलाई मरेकाहरूबाट बौराएर उठाउनुभयो भनी आफ्नो हृदयमा विश्वास गर्यौ भने तिमीले मुक्ति पाउनेछौ। किनकि धार्मिकताका निम्ति हृदयले विश्वास गरिन्छ, र मुक्तिका निम्ति मुखले स्वीकार गरिन्छ” (रोमी १९:९-१०)।

'Whosoever heareth,’ shout, shout the sound, 

Send the blessed tidings all the world around:

Spread the joyful news wherever man is found,

‘Whosoever will may come.’

‘Whosoever will, whosoever will,’

Send the proclamation over vale and hill;

'Tis a loving Father calls the wanderer home;

‘Whosoever will may come.’

Whosoever cometh need not delay;

Now the door is open, enter while ye may;

Jesus is the true, the only Living Way;

‘Whosoever will may come.’

‘Whosoever will,’ the promise is secure;

‘Whosoever will,’ for ever shall endure;

‘Whosoever will,’ 'tis life for evermore;

‘Whosoever will may come.’